Leiszmanioza

Leiszmanioza objawia się szeregiem postaci klinicznych: najczęstszą leiszmaniozą skórną, rzadką i cięższą postacią trzewną oraz postacią skórno-śluzówkową.

Postać skórna leiszmaniozy, którą można się zarazić podczas podróży występuje na Bliskim Wschodzie, Azji (szczególnie południowo-wschodniej i środkowej), Afryce (środkowej i północnej), Ameryce Środkowej i Południowej.

90% stwierdzanych na świecie przypadków leiszmaniozy skórnej występuje w krajach: Boliwia, Brazylia, Nikaragua, Peru oraz w krajach Bliskiego Wschodu.

Leiszmanioza trzewna występuje szczególnie często na subkontynencie indyjskim, Brazylii, na Bliskim Wschodzie, Afryce Wschodniej. Do zakażenia dochodzi drogą ugryzienia zakażonej muchy piaskowej. Owady te są mało widoczne (wielkości 1/3 komara) i klasycznie gryzą w nocy.

W przypadku leiszmaniozy skórnej kilka tygodni lub miesięcy po ugryzieniu pojawiają się charakterystyczne zmiany skórne pod postacią owrzodzeń, których wygląd zmienia się w czasie następnych tygodni. Dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych. Zazwyczaj owrzodzenia goją się samoistnie pozostawiając blizny. Czasami pasożyty przenoszą się w rejony błon śluzowych powodując zmiany w obrębie śluzówek (leiszmanioza skórno-śluzówkowa).

Objawy leiszmaniozy trzewnej pojawiają się nagle lub stopniowo. Występuje gorączka, spadek masy ciała, powiększenie wątroby i śledziony, pancytopenia. Nieleczona może prowadzić do śmierci.

Postać z zajęciem błon śluzowych i trzewną zawsze powinno się leczyć. Leczenie w przypadku postaci skórnej należy indywidualizować.

W prewencji choroby stosuje się metody ograniczania ekspozycji na pogryzienia much piaskowych. Niestety muchy piaskowe są tak małe, że mogą się przedostawać przez oczka w klasycznych moskitierach.