Choroba wysokościowa
Zagrożenia zdrowotne związane z przebywaniem na dużych wysokościach obejmują zimno, niską wilgotność, zwiększone promieniowanie ultrafioletowe oraz zmniejszone ciśnienie atmosferyczne. Głównym zagrożeniem jest jednak hipoksja, czyli niedobór tlenu.
Stopień nasilenia hipoksji zależy od szeregu czynników takich jak wysokość n.p.m., szybkość wznoszenia i czas trwania ekspozycji. Spanie na dużych wysokościach wyzwala dużo głębsze zaburzenia niż dzienne wycieczki na duże wysokości.
Typowe cele podróży naszych podróżników, które mogą być związane z rozwojem choroby wysokościowej to Cuzco, Peru (3400 m n.p.m.), La Paz, Boliwia (3780 m n.p.m.), Lhasa, Tybet (3660 m n.p.m.), Everest Base Camp (5340 m n.p.m.) oraz treking w rejonie Kilimandżaro (5895 m n.p.m.).
Choroba wysokościowa pojawia się u nie zaaklimatyzowanych osób w ciągu pierwszych dni na wysokościach powyżej 2500 m n.p.m.
Choroba wysokościowa obejmuje 3 zespoły objawów: ostrą chorobę wysokogórską (AMS – acute mountain sickness), obrzęk mózgu oraz obrzęk płuc.
Objawy ostrej choroby wysokogórskiej są bardzo zmienne. Najczęściej chorzy zgłaszają bóle głowy. Czasami towarzyszy mu uczucie zmęczenia, brak apetytu, nudności i wymioty. Objawy mogą ustępować po 24-72 godzinach prawidłowo poprowadzonego procesu aklimatyzacyjnego. Jednakże jeśli nie zostanie wdrożone odpowiednie postępowanie choroba może ulegać progresji do objawów zagrażających życiu takich jak obrzęk płuc lub mózgu.
Objawy obrzęku mózgu są podobne do objawów ostrej choroby wysokogórskiej, jednak są bardziej nasilone. Szybko pojawiają się: niezborność ruchowa, zaburzenia świadomości, ospałość, gorączka.
Do wstępnych objawów obrzęku płuc zaliczyć należy: nieadekwatną do wysiłku duszność, zmniejszoną tolerancję wysiłku, łagodną gorączkę. W zaawansowanych stanach występuje duszność spoczynkowa, odpluwanie różowo podbarwionej wydzieliny, senność.
Do śmierci w przebiegu obrzęku mózgu dochodzi często w ciągu 24 godzin od pojawienia się niezborności ruchowej. Obrzęk płuc cechuje się zwykle większą śmiertelnością niż obrzęk mózgu.
W trakcie konsultacji przygotowujemy chorych merytorycznie do wyprawy, omawiamy postępowanie w przypadku pojawienia się objawów choroby wysokościowej. Objawom tym można również zapobiegać prawidłowo przeprowadzając proces aklimatyzacji oraz przyjmując leki zmniejszające ryzyko wystąpienia choroby oraz zmniejszające nasilenie objawów.