Choroba meningokokowa
Choroba meningokokowa wywoływana jest przez dwoinkę Neisseria menigitidis. Wyróżniamy 6 głównych serotypów chorobotworórczych: A, B, C, W, X, Y. Do zarażenia dochodzi przez bliski kontakt z wydzielinami z dróg oddechowych oraz śliną.
W co najmniej 50% przypadków po ekspozycji rozwija się inwazyjna choroba najczęściej pod postacią zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, przejawiająca się takimi objawami jak: silne bóle głowy, gorączka, nudności, wymioty, światłowstręt, przeczulica słuchowa. U ok. 20% osób zarażonych dochodzi do rozwoju uogólnionego zakażenia czyli tzw. posocznicy (sepsy) meningokokowej. Dodatkowym charakterystycznym objawem tej postaci są wybroczyny skórne.
W diagnostyce, oprócz badań biochemicznych i bakteriologicznych krwi, niezwykle ważne jest badanie płynu mózgowo—rdzeniowego uzyskanego w wyniku nakłucia lędźwiowego.
W leczeniu kluczową rolę odgrywa jak najszybsze włączenie odpowiednich antybiotyków, najlepiej z grupy cefalosporyn.
Menigokoki występują powszechnie na całym świecie, zwłaszcza w dużych skupiskach ludzkich. Na danych kontynentach dominują odpowiednie serotypy spośród sześciu wymienionych. W większości krajów europejskich serotyp B (MenB) jest odpowiedzialny za ponad 70% zakażeń meningokowych, a serotyp C (Men-C) za ok. 20% zachorowań i podobnie jest w Polsce.
Obszarem epidemicznym jest obszar Afryki Subsaharyjskiej tzw.”pas meningokokowy”, częste zachorowania obserwujemy również na Bliskim Wschodzie.
W zapobieganiu chorobie meningokokowej najważniejszą rolę ogrywają przestrzeganie odpowiednich zasad zachowania oraz szczepienia profilaktyczne. Obecnie dysponujemy kilkoma rodzajami szczepionek. Przed podróżami w różne rejony świata, najczęściej stosowaną szczepionką jest czterowalentna przeciwko serotypom A,C,Y,W-135. Od niedawna dostępna jest również izolowana szczepionka przeciw serotypowi B.